Berichten januari 2006

Weer een stukje Surinaamse mentaliteit - 23 januari 2006

Vandaag ben ik weer eens goed in contact gekomen met de Surinaamse cultuur: het regelen van visa en verblijfsvergunning gaat niet zonder slag of stoot. Om half tien zat ik bij Consulaire Zaken voor het regelen van Multiple visa voor Pim en mij. Pim is op trip tot eind deze week en van het weekend wil hij dit land verlaten voor een tripje Frans-Guyana. Moet je wel in het bezit zijn van een geldig visum en natuurlijk moet deze ook multiple zijn. Natuurlijk kom je daar op het laatste moment achter, en neemt je huisgenoot dan de ochtend vrij om zijn zaken te regelen. Vorige week was ik daar al voor mezelf, om informatie in te winnen, maar natuurlijk bleek deze niet compleet. Met 60 US Dollar kwam ik daar aan om voor hem en voor mij een visum te halen. Er mag alleen met US Dollars betaald worden, of met Euro's (als je met US Dollar betaalt, betaal je minder dan als je met Euro's betaalt). Dus ik bestel twee multiple visa voor 6 maanden. "Maar mevrouw, dat is 180 US Dollar!" Eh... sorry, vorige week nog maar 60!!! Bleek dat weer een andere te zijn. Maar ik mocht wel twee single journey visa voor twee maanden. Heb ik niets aan dus doe maar niet. Uiteindelijk 4 keer uitgelegd wat de bedoeling was. Ik kon voor het geld wat ik meehad 1 visum kopen, voor vier maanden. Pim moet hem nu hebben, dus dan alleen die maar even. Alles ingeleverd en door naar de volgende instantie: Ministerie van Justitie en Politie. Hier kwam ik voor de tweede keer proberen mijn verblijfsvergunning aan te vragen. Tijdens het wachten belt Consulaire Zaken: of ik even een kopie van zijn terugticket, zijn paspoort en stagecontract in wil leveren. Eh... ja, dat heb ik niet. Mijn papieren ingeleverd en snel die zaken regelen. Al met al heeft heeft het me de hele ochtend geduurd om een visum te regelen. Ga je dus nog naar Suriname, regel een goed visum, zorg dat ze in Amsterdam geen fouten maken. Als ze zeggen dat je met een single twee maanden visum ook alles kan doen: geloof ze niet. Neem gewoon de dure, dan heb je hier geen problemen meer en kun je zorgeloos alle tripjes maken die je wilt.

Trip naar Jodensavanna, Overbridge, Onverwacht en Colakreek - 23 januari 2006

Zoals aangegeven ben ik afgelopen weekend op trip geweest, zelf georganiseerd, dus dat zou voor enkele problemen zorgen. Natuurlijk is dat ook het geval geweest. Maar om bij het begin te beginnen:

Rond een uur of acht (zaterdag) ben ik de Pick-up truck (een Toyota) op gaan halen. Zaken afgehandeld en vervolgens achter het stuur gestapt, welke zich aan de rechter kant van de auto bevindt. Niet verwacht, maar dat went meteen en het ging dan ook wonderbaarlijk goed. Links rijden was ik al gewend, dus dat was ook geen probleem. Eenmaal thuis nog snel met Ronnie een hangmat voor hem gehaald, auto ingeladen en de stad uit. De weg naar Paranam verliep zonder slag of stoot, wel een aantal gaten in de weg, maar dat heb je in de stad ook. Na Paranam hield de gewone weg op en moet je over een Bauxietweg. Onze oh zo mooie witte auto was dan ook meteen oranje. Het had de afgelopen dagen flink geregend, wat in dit geval een voordeel is, want dan is er minder stofontwikkeling. Na een flink aantal kilometers gehobbeld te hebben over deze weg, was het tijd om bij Powakka af te slaan. Ook deze weg was gemaakt van Bauxiet. Wetende dat er op de Jodensavanna geen horecagelegenheden waren, zijn we in Powakka een supermarkt(je) ingedoken en hebben ons hier voorzien van droog brood, chips en wat water. Veel meer was er ook niet te halen. Daar ook maar het stuur overgegeven aan Ronnie. Verder op weg kwamen we tot de conclusie dat we al heel lang geen muziek meer hadden, omdat er gewoon weg geen radio uitgezonden wordt, buiten Paramaribo. Dan maar zelf zingen. Dit was echter van zeer korte duur, want als je echt liedjes moet gaan zingen, kom je er achter dat je niet alleen vals zingt, maar ook dat je eigenlijk helemaal geen teksten kent, of alleen het refrein... Dan maar weer praten...

Eenmaal in Carolina moesten we wachten op het pondje, dat ons over zou varen, omdat de brug te slecht was onderhouden. Deze is daardoor heel simpel kapot gevaren. De boot kost gelukkig vrij weinig. Na twintig minuten waren we aan de overkant en reed Ronnie verder. Een heerlijk zandpad!!! Natuurlijk hadden we geen vierwielaandrijving en kwamen we al redelijk snel niet meer verder, aangezien de weg omhoog liep en het zachtzand was. Na een paar keer achteruitgereden te hebben, een flinke aanloop te hebben genomen, reden we na vijf keer proberen via de berm naar boven.

De Jodensavanna was heel mooi. Je komt eerst langs een Vrije Amerikaanse begraafplaats, welke twee eeuwen geleden in gebruik was. Hele mooie zerken stonden daar (pap, je gaat ze zien). Een klein stukje verder is de Joodse begraafplaats, welke even oud is. Ook hier liggen mooie graven, met doodshoofden er op. Helaas regende het te hard om goed foto's te nemen. Met de regen was het wel een mooi plaatje: net als in een film. Weer een klein stukje verder kom je uit bij de Ruďne van de synagoge. Deze is bovenop de heuvel gevestigd en kijkt uit over het water. Echt een super mooi totaal beeld. Er is ook een Info Center, Welke typisch Surinaams is: er is een man bij, maar je moet de borden maar lezen, want hij verteld toch niets. Na daar even rond gelopen te hebben wilden we verder rijden. Ik zeg duidelijk wilden, want dat ging natuurlijk niet. We zaten vast in de modder. Flink duwen en Ronnie maar gas geven. Maar met mijn kippekracht ben ik maar achter het stuur gaan zitten en is Ronnie gaan duwen. Geen beweging in te krijgen. De man van het Info Center schoot ons te hulp en kapte bladeren af. Na een kwartier stil gestaan te hebben reed ik welgeteld 5 meter verder, om daar vervolgens weer stil te gaan staan. Maar ik doe dat natuurlijk beter, hier kwamen we zelfs met de bladeren er onder niet meer weg. De grond werd ook steeds drassiger, omdat het ook weer begonnen was met regenen. Ronnie gedroeg zich overigens als een echte Tarzan, en kapte steeds weer bladeren, probeerde met blote handen de auto vrij te graven, maar het was tevergeefs. De man besloot naar Resi Doti te lopen (eerstvolgend dorpje, slechts 6 kilometer verderop) om daar een sleepauto te halen. Dus Ronnie in de auto, hoe vies hij ook was. Daar gezeten en gezeten, samen een Red King gegeten (ik denk dat het een kruising tussen mandarijn en sinaasappel is), chips gegeten, sudoku puzzels gemaakt en bijna in slaap gevallen. Net toen we weer wat wilden proberen met de auto, kwam de sleepauto er aan: een klein, roestig Nissantje. En dat moest onze grote dubbel cabine pick-up truck uit de modder halen... Weinig vertrouwen, maar met volle moed de auto's laten koppelen (dat doe je per slot van rekening niet zelf, dat laat je hier doen) en laat de boel maar rijden. Natuurlijk lukt dat niet in een keer. De tweede keer gaf de Nissan nog meer gas en gaf Ronnie ook meer gas in z'n achteruit. Hoewel de Nissan te kennen gaf deze actie niet te waarderen, kwam de Toyota wel los. Rook kwam uit de uitlaat van de Nissan, maar dat was maar tijdelijk. Bedankt met een briefje van 20SRD (om en nabij 6Euro) reden we weer weg. Nu denk je vast: "maar zes euro??? Stelletje goedkope Nederlanders!!" Maar 20SRD is meer dan een dagloon van deze mensen, dus meer dan genoeg zou ik zo zeggen.

We wilden nog naar Blaka Watra rijden, maar gezien de wegen en het tijdslimiet m.b.t. de boot durfden we dit niet meer aan. Op naar het bootje. De volgende bestemming was Overbridge. Hier mocht ik natuurlijk de slechte wegen weer trotseren. Na ruim een half uur kwamen we hier aan. Aangezien Anne en Lieke (studenten van de CHN) hier stagelopen, gingen we hen opzoeken. Zij wonen hier zeer mooi, maar hadden geen bedden meer. In eerste instantie zouden we dan ook onze hangmatten ophangen. Maar door de regen zoeken de vliegende torren droge plekken op en vlogen steeds om onze hoofden heen. Daar ga ik dus niet tussen slapen, als het ook anders kan. Dus dan maar in de auto. Maar eerst met z'n allen barbeque-en. Heel toevallig was er een BBQ georganiseerd door de personeelsleden, voor de personeelsleden en de twee andere gasten van Anne en Lieke. Katie (Amerikaanse student, die tevens gestudeerd heeft aan de CHN, en Ferdinand, de vriend van Anne, die ook aan de CHN gestudeerd heeft, Ja Petra, de Ferdinand). Heel toevallig dus allemaal. In Suriname maakt men altijd veel te veel eten, dus het kwam heel goed uit de Ronnie en ik er waren.

Na het eten was het tijd voor een feestje en natuurlijk te zwemmen. In dit gebied zwemmen Piranha's. Het gedeelte voor de bezoekers is daarom afgezet, en daar kan redelijk veilig gezwommen worden. Op het Zuid Strand (privé strand van het personeel) is het niet afgezet en is het zwemmen op eigen risico. Mits je geen wonden hebt, of ongesteld bent. Natuurlijk heeft Evelyn dusdanige allergie-uitslag, waarvan ze niet weet waardoor die komt, lag haar voet open en werd ze afgeraden te gaan zwemmen. Zwaar teleurgesteld dat ik als waterrat het water niet in mocht, dronk ik lekker de Parbo op. Uiteraard wordt je dan meteen versierd door een van de Surinamers, die overigens een relatie heeft met de dochter van een van de managers. Geen verstandige zet om daar op in te gaan, dus vriendelijk een uur lang lopen afwijzen. Uiteindelijk kreeg Ronnie reuk van de situatie en trachtte mij te helpen. Heeft geen nut, want vrouwen moeten gedeeld kunnen worden, en als ze iets willen zullen ze het krijgen ook. Voordeel dat ik een Ram ben van sterrenbeeld, wat inhoudt dat ik erg koppig kan zijn, en dus ook bleef afwijzen. Het wordt hier zo langzamerhand een sport, met al die Surinamers...

Om niet al te lang door te hameren over hoe leuk Surinamers blonde meisjes vinden gaan we door met het REISverslag. Uiteindelijk gingen we dus slapen in de auto. Twee banken, dus ik voorin, met mijn hoofd onder het stuur(erg comfortabel... hoort bij reizen!) en Ronnie wat meer ruimte achterin. Rond zeven uur wakker geworden met alle rust die Overbridge te bieden heeft. Alleen vogelgeluid op de achtergrond.

Nog even ontbeten, gedouched en gebruik gemaakt van alle kodakmomenten gingen we rond een uur of 11 weer op pad. Terug richting Paramaribo, om voor Paramaribo af te slaan richting Pad van Wanica. Deze weg loopt aan een stuk door naar Lelydorp. Na Lelydorp kom je in het plaatsje Onverwacht.

Onverwacht in een plaatsje waar vroeger een treinstation was. Deze is er nog wel, maar wordt geen gebruik meer van gemaakt. In Suriname is veel goud te vinden. De trein diende vroeger dan ook voor de toevoer van goud en van het personeel. Toen er in het gebied geen goud meer te vinden was, probeerde men de treinen voor publieke doeleinden tot stand te houden, maar dit is niet gelukt. Van de een op de andere dag reden te treinen niet meer. Dit is ook te zien, want de treinen staan er allemaal nog. De meeste wagons zijn volledig verroest en er staan hele ouderwetse locomotieven voor. Dit maakt het geheel als een decor uit een cowboyfilm. Sommige wagons waren volledig van hout. Natuurlijk verrot, maar daar kom je pas achter als binnenin wilt kijken en bijna door de vloer zakt. Toch voorzichtig verder de wagon in, foto's maken en er snel weer uit.

Na Onverwacht gingen we door naar Colakreek. De kreek dankt zijn naam aan de kleur van het water: het lijkt op cola. Hier is een recreatieverblijf opgericht door METS Travel. Lekker gezwommen (hier zijn geen piranha's!!) en daarna heerlijk de hangmat opgehangen. Hier hebben we genoten van een typisch Surinaams bestaan: lekker relaxen, een pompelmoes (fruit) gepeld en gegeten en dan in slaapvallen. Om vijf uur weer wakker geworden en weer terug gereden naar Paramaribo. Rond zeven uur kwamen we daar weer aan, en hebben we heerlijk genoten van een BIG MAC (hoe kun je het vakantiegevoel beter afsluiten???).

Aankomend tripje Jodensavanne, ed - 19 januari 2006

Komend weekend zal ik niet bereikbaar zijn. Ik ben dan namelijk een tripje naar het binnenland aan het maken. Dit keer weer een zelf georganiseerd tripje, dus dat wordt waarschijnlijk weer een grote ramp, en dus weer een leuk verhaal voor op de site. Helemaal omdat we zelf een auto (Isuzu, Pick-up truck, dubbelcabine) met het stuur aan de RECHTERkant (jawel!!) hebben gehuurd... Helemaal top dus. stay tuned, want na het weekend dus weer een nieuw verhaal met nieuwe foto's!!!

Naar de Surinaamse kapper - 15 januari 2006

Gisteren ben ik voor het eerst naar een Surinaamse kapper geweest. Ik vreesde het ergste. Ik ging zitten, er werd gekamd en toen ze de schaar er in wilde zetten, vroeg ze toch nog maar even wat de bedoeling was. Beetje puntjes er af, en de lagen er weer goed in... En daar ging ze. Ze pakte een pluk, vroeg of deze lengte er af mocht, maar voor ik antwoord gegeven had, was het er al af. Ja dan maar... Iets te veel er af, maar goed... De manier van knippen ben ik het nog niet helemaal over uit, maar goed, het is geknipt en het ziet er redelijk uit... Maar goed, normaal als je klaar bent bij de kapper, laten ze ook zien hoe het er van achteren uit ziet. Hier niet, je bent klaar, betalen en wegwezen... Volgende week maar een andere kapper denk ik... Maar goed, ik ging natuurlijk niet alleen, maar met Ronnie en Pim. Ook zij werden op vreemde wijze geholpen. Alleen Ronnie is blij met het resultaat... Dus dat zegt wel wat. Maar goed, de kapper van Pim wilde mijn wenkbrauwen onder handen nemen. OKAY!!! Leek me wel leuk. Maar toen hij het scheermes liet verschijnen, moest ik toch even goed slikken... Maar beide wenkbrauwen zijn er nog... Niet veel meer, maar het is er nog... Opluchting... Je had er bij moeten zijn, denk ik...

Vrijwilliger bij Milieudag - 14 januari 2006

Vandaag ben ik vrijwilliger geweest bij de Milieudag. Dit was op zich een hele mooie ervaring, maar ook wel erg confronterend. De milieudag werd georganiseerd door een aantal Nederlandse studenten, die voor Stichting Projekten werken. Hun eindproject was de Milieudag. Deze dag werd georganiseerd in de slechtste wijk van Paramaribo: Flora. Hier wonen veel achtergestelde mensen, misbruikte mensen, etc. De Milieudag was speciaal voor kinderen. De kinderen uit deze buurt hebben vaak ook te veel meegemaakt: Ze zijn seksueel misbruikt, mishandeld, ondervoed, hun ouders verloren en sommige kinderen worden zelfs gebruikt als bolletjesslikkers. Dat ze veel meegemaakt bleek wel weer, toen er een steekpartij was tussen twee Brass bands en daar niet eens op gereageerd werd door de kinderen. Het gebeurd in hun wijk zo vaak, dat dat niet veel nieuws is. Erg vervelend om op te merken. Wat mij ook erg aan het hart ging, was een jongetje dat viel tijdens het spelen, waardoor zijn broek vies werd. Hij hield meteen op met spelen en keek erg bedroefd. Toen ik hem vroeg of hij pijn had, stamelde hij dat zijn broek vies was. Toen ik hem nogmaald vroeg of hij echt nergens pijn had, bleef hij hameren op zijn vieze broek. Wat bleek, was dat hij dus niet met een vieze broek naar huis kon komen, zonder een flink pak slaag te krijgen van zijn ouders. Kinderen zijn kinderen zit er dus niet voor iedereen in. Ook merkte ik dat veel kinderen bang waren. Bang voor ons, omdat ze ons niet kende, en bang om te spelen. Ze zijn vreselijk op hun hoede en niet iedereen kan lachen. Naarmate de uren verstreken merkte ik wel, dat het spelen met de kinderen effect had op de gemoedsstelling. Schuwe kinderen kregen een lach op hun gezicht, en lieten ons echt in de buurt komen. Mijn missie was geslaagd.

Verder was de dag erg gezellig. Er was een poppenkast, waar heel goed op gereageerd werd door de kinderen en buitenactiviteiten. Voor de wat grotere kinderen was er basketbal, en de wat kleinere kinderen konden flessenwerpen, vuilniszakspringen en een activiteit die ik eigenlijk niet echt heb meegekregen. Ronnie, Pim en ik begeleidden het vuilniszakspringen. Dit was de meest populaire activiteit van de dag, dus wij hadden erg druk. Tussendoor was er een Brass Band. Dit is een soort muziekkorps, dat meestal de straten de straten loopt en op sommige plaatsen even stilstaat en speelt. Brassen is hier niet hetzelfde als in Nederland, hier betekent het omhelzen (dat is nog eens wat anders of niet, studenten?). Toch zijn de Brass Bands hier allemaal rivalen van elkaar en dat was ook wel weer te merken vandaag. Toen onze Brass Band klaar was met spelen en klaar was om te vertrekken, werden zij opgewacht door een andere Brass Band (deze weigerde voor ons te spelen, omdat het regende). Zij die hen opwachtten, hadden alleen maar kwaad in de zin en daardoor werd het knokken geblazen. En alsof dat nog niet genoeg was, werden er ook nog messteken uitgedeeld, voor de ogen van al deze jonge kinderen. Op het nieuws werd er gerefereerd naar een knokpartij zonder uitspattingen... Lekkere wijk dus...

Gelukkig heb ik de steekpartij niet gezien, ik was te druk met het vermaken van de kinderen. Hoewel het niet zo mooi klinkt, ben ik blij dat ik dit alles vandaag heb mee mogen maken. Op deze manier besef ik wat een mazzel ik heb gehad, en heb ik met eigen ogen gezien dat er mensen zijn die het echt zwaar hebben.

Clarence Seedorf Sportcomplex - 8 januari 2006

Gisteravond zijn we met een groep Bakra's naar het Clarence Seedorf Sportcomplex geweest. Twee Bakra's (Tim en Rob) hadden hier de boel afgehuurd, met de voetbalclub waar zij tijdens hun verblijf in Suriname deel van uit maken (geloof ik). Dat team is een dusdanig groot team, dat er makkelijk twee teams uit gemaakt kunnen worden en dat was deze avond dan ook het geval. Onze Bakra's (Tim, Rob en Deutscher Stefan) speelden samen in een team, wat er natuurlijk voor zorgde dat het grootste deel van het publiek luid juichte voor dit team. Maar goed, stiekem kwamen we niet voor de wedstrijd, maar voor het Sportcomplex, dat 'onze' Seedorf heeft laten bouwen. Normaal gesproken moet je eerst een afspraak maken met de moeder van Clarence, om dit complex te bezichtigen, en dat schijnt niet altijd even makkelijk te zijn. Dit was natuurlijk een uitgesproken kans.

Het complex was op zich best mooi, het voetbalveld leek eigenlijk gewoon op het voetbalveld van HZVV (Hoogeveense Zaterdag Veld Voetbal (speelt overigens ook op zondag...)), maar dan met een ander (kleinere) tribune. Wel heel leuk is dat de kleedkamers namen hebben gekregen van de voetbalclub waarbij hij gevoetbald heeft, zoals Madrid. In de kantine hangen alle shirts waarin hij gespeeld heeft, en natuurlijk erg veel foto's van hemzelf... Best leuk om te zien, maar ik kreeg wel het idee dat hij erg vol is van zich zelf (en dat terwijl hij de penalty miste...)!

Na de wedstrijd van onze Bakra's nog even een potje tafelvoetbal in de kantine gespeeld en toen weer met de taxi terug naar de stad. Hier nog even een paar Djogo's met z'n vieren weggetikt en wat gedanst in Broki... Al met al natuurlijk weer een topavond.

Pine naar Iceland!!!! - 6 januari 2006

Morgen zal Paulien (mijn schoonzusje vertrekken naar het tegenovergestelde van Suriname: het altijd koude Ijsland. Meid, ik wens je middels deze weg een hele fijne tijd toe en Keep In Touch!!!

Mijn eerste zwemtraining - 6 januari 2006

AUW AUW AUW!!! Gisteren mijn eerste zwemtraining gehad bij de dichtbijzijnde zwemvereniging, en DAMN wat trainen ze hard. Na minimaal vier jaar niet meer gezwommen te hebben, een student uithangen en verder niets op het gebied van conditie-behoud gedaan te hebben, gaan twee miezerige banen je niet in de koude kleren zitten. Oi oi oi, ik was kapot!!! En dit was nog maar een uurtje. Vanavond moet ik TWEE uur trainen. Gelukkig is het morgen weekend, zucht...

Bedankt!!!! - 5 januari 2006

Vandaag de laatste lichting kerstkaarten binnen, allemaal heel erg bedankt, mijn kamer fleurt aardig op!! Degenen die brieven geschreven hebben: super tof. Het is altijd leuk om verhalen te lezen van mensen die aan de andere kant van de wereld zijn. En Peet, je mannetje komt nog wel hoor. Anders neem ik hier wel een mooie halfbloed voor je mee (Dorien, niet jaloers worden, jij hebt Jeroen!).

Oud en Nieuw in Suriname - 1 januari 2006

Dat Surinamers van feesten houden, dat weten we allemaal. Zo ook met Oud en Nieuw. Dit jaar viel oudjaar op een zaterdag, wat in houdt dat de winkeliers het startschot geven. Doordeweeks zouden de kantoren om 12 uur 's middags sluiten, en dan het startschot geven. Om negen uur 's ochtends begon het feest al met luid muziek... Teken dat ik mijn bed uit moest, dreunde toch zo wat mijn bed uit. Het hele gebeuren vond plaats rondom mijn huis. Ik woon hier dus echt heel goed.

Vanaf 23 december mocht er vuurwerk afgestoken worden. Hierdoor dacht ik al goed gewend te zijn aan de harde knallen. Niets is minder waar. Er was namelijk een vuurwerkestafette, vanaf 12 uur gepland. Surinamers kennen het Surinaams half uurtje/ uur. Maar als het om vuurwerk gaat, zijn ze er als de kippen bij, en begon het hele spektakel al om 11.30 uur. Pagara's (duizendklappers, met een het eind een bom), van maar liefst 100 meter vlogen door de straten. Wanneer de een klaar was, werd de ander aangestoken. Overal rook en geknal. Het leek wel een oorlogsgebied.

Toen de estafette min of meer afgelopen was, traden de bandjes weer op: South South West en Kasimex House Band traden op in de Domineestraat (bij mij direct om de hoek). Zij zijn de meest populaire bands in Suriname van het heden. Het was echt een geweldig feest, waarbij de Djogo's als warme broodjes over de toonbank gingen. Zodra ik ook maar een slok bier in mijn mond had, was er al iemand (of ikzelf) bezig met het bijvullen van mijn glas...

Bij feest hoort natuurlijk lekker eten, en vooral niet zelf koken. Dus noodgedwongen weer uiteten geweest bij de SMSPier (heeft niets te maken met SMS-en). Toen snel naar huis, opfrissen en naar Broki. Daar hadden wij geregeld dat er een feest kwam, om samen het nieuwe jaar knallend in te kunnen gaan. Om 00.00uur zijn alle horeca-gelegenheden namelijk dicht, omdat Surinamers het nieuwe jaar met familie ingaat, en het liefst thuis. Wij Hollanders natuurlijk niet. Omdat er ook niemand wil werken met Oud&Nieuw, moesten we dan ook zelf achter de bar. Geen probleem, want je lost elkaar af en je bouwt je eigen feestje achter de bar. Erg leuk dus.

Ik kijk terug op een zeer geslaagde dag en ik stel voor dat het zo voortaan in Nederland ook zal gaan, in plaats van rustig thuiszitten tot het eindelijk 12 uur is...Echt super hier.