Berichten december 2005

Brownsberg - 30 december 2005

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht in Brownsberg. Deze berg is niet erg hoog, slechts een halve kilometer. Maar deze berg is wel verschrikkelijk mooi.

Woensdagochtend om half acht verzamelen, om zo met onze groep en nog een groep op de bus te stappen. Rehanna (bij wie we deze trip geboekt hebben) ging toch mee, ondanks dat ze zwanger was (petje af meid). Na een x aantal minuten reden we langs het Clerence Seedorf Sportcomplex, erg mooi van buiten... Daarna kwamen we langs zijn grond, waar maar liefst drie huizen op staan. Niet voor zichzelf, maar voor mensen en sporters die overkomen naar Suriname. Overigens erg mooie huizen. Weer een eind verder kwamen we bij de Bauxiet fabrieken. Daarna was het een kwestie van de bauxietweg volgen naar Brownsweg. Aangezien bauxiet oranje/bruin is, was mijn witte korte broek dat in ene ook. En dat terwijl we binnen waren. Aan de Brownsweg nog heerlijke snert gegeten en toen op weg naar boven.

Doordat het geregend had, was de weg naar boven erg glad. De bus slipte een aantal keer een beetje weg. Op een gegeven moment stonden we stil en werden de wielen geblokkeerd door de buschauffeur. Het was te glad om verder te rijden. Als we door zouden gaan, zouden we te pletter vallen. Tja, dan maar niet hè?! Dus eerst een tijdje wachten buiten de bus (als we in de bus bleven en te veel bewogen kon de bus achteruit glippen). Proberen naar boven te bellen, om te kijken of er een trekker kon komen, om ons mee te nemen naar boven. Maar...natuurlijk is er dan geen bereik. Maar goed, je staat daar midden op de weg, in een bocht en dan kun je het al wel raden: er komt een bus van de andere kant aan, en die wil er langs... Maar die buschauffeur was mans genoeg, om in onze bus te stappen, rustig achteruit te rijden, een stukje naar beneden. Vervolgens horen wij de bus weer aankomen. Met een rotvaart schiet hij de berg weer op en racet de bochten door. Daarmee moesten wij dus een kwartier tot twintig minuten lopen...

Op een gegeven moment zien wij onze bus weer staan en stappen we in. Na nog geen twee minuten te rijden kwamen we al aan bij het Natuurpark, waar onze huisjes stonden. Ons huisje was echt geweldig: uitzicht op het stuwmeer en ongerepte natuur. Echt super. Hier moesten we wachten op nog een groep. Ondertussen weer even een broodje naar binnen werken en de bikini's aan.

Toen de andere groep klaar was met eten, ed. gingen we met een gids de bossen in, op weg naar de Leoval. Na een weg flink geklauterd te hebben, met gevaar op eigen leven eindelijk bij de val aangekomen. Hier bleven we redelijk kort, maar dat was niet erg. We gingen weer terug naar boven klauteren (ging overigens heel wat makkelijker) en toen door naar de Irenevallen. Deze weg was nog minder begaanbaar, erg leuk dus. Na twee kilometer afdalen via boomwortels, modder, etc. aangekomen bij de Irenevallen. Hier heerlijk onder de vallen staan afkoelen, en natuurlijk drinkflessen vullen. Dit water is namelijk heerlijk bronwater. Ik zou trouwens geen Evelyn heten, als ik mezelf niet zeer zou doen, en stootte daarom even mijn teen. De EHBO-man vertelde me vervolgens de volgende dag, dat deze zwaar gekneusd was. Maar goed, met een zere teen, waarvan ik toen nog niet wist dat deze gekneusd was (de nagel werd alleen een beetje blauw), weer de hele weg naar boven geklauterd. Eenmaal bij het huisje, was de teen rood van binnen geworden. Toch stug doorgaan.

Terwijl wij weg waren, heeft de kokin heerlijke nasi klaargemaakt. Echt super lekker, helemaal omdat we echt honger hadden. Daarna snel onder de douche gestapt, want het koelde erg snel af en we waren nog nat van de Irenevallen. Lekker douchen denk je dan... Mooi niet, want ook dat was natuurlijk koud water. Heel snel douchen werd dat dus en toen lekker de long-sleeve aan. 's Avonds en 's nachts is het daar ongeveer 16 graden, dus voor Surinaamse begrippen: erg koud. Wel heel leuk om te zien: de Nederlanders dik aangekleed, maar de Surinamers stug volhouden in hun T-Shirts.

Overdag hadden we al een vogelspin op het terrein ontdekt, slapend in zijn nest. 's Avonds was deze wakker. Emmely en ik waren de enige die nog wakker waren op het terrein (van de Nederlanders). Wij wilden wachten met slapen tot Pim en Ronnie thuiskwamen van de nachtwandeling in de bossen, zónder gids! Ze moesten en zouden slangen zien. Maar wij dus wachten, toen wij in ene een Surinamer aan zagen lopen. Deze man heette Errol en was op zoek naar leuke diertjes en planten. Hij liet ons de foto's zien die hij gemaakt had. Plots zagen wij een foto van onze vogelspin, volledig uit zijn nest. Aangezien mijn camera in de slaapkamer lag en daar al iemand sliep, gingen we weer naar de vogelspin toe en namen we meer foto's met zijn camera. Nog even geduld dus, want die foto's moet ik nog krijgen. Hij liet ons ook nog een andere spinachtige zien, en daar is ook een foto van genomen. Hoewel ik al bang ben voor de kleinste spin, durfde ik toch redelijk dichtbij te staan... Ik heb niet eens gegild (pap, mam: trots?).

Na deze oh zo heldhaftige daden weer extra zin in een lekker Parbo-biertje nodigden wij Errol uit om nog even wat te drinken. Dat kon hij natuurlijk niet afslaan. Na een tijdje gezellig gepraat te hebben, kwam er nog een Surinamer aan. Hij vroeg ons of wij wat aan te geven hadden, want er was telefoon geweest dat twee Nederlanders in het bezit waren van verdovende middelen en de politie was al onderweg (best raar, want er is geen politie die je tegenhoudt het te gebruiken, ze doen het waarschijnlijk zelf ook). Maar goed, wij wisten van niets en gaven zelfs te kennen dat we wel gefouilleerd mochten worden. Natuurlijk zijn Emmely en ik weer eens te naïef en lag deze 'parkwachter' helemaal in een deuk... Fouilleren vond ie gelukkig te ver gaan. Zwaar in de zeik genomen, boden we hem toch ook maar een biertje aan... Daarna vertelde we hem, dat we wachtten op de twee jongens die alleen in de bossen liepen. Errol en Donovan vonden dit een dom idee, maar er liepen alleen maar jaguars en er waren alleen maar wurgslangen en giftige beesten, dus het enige waar we bang voor moesten zijn, was dat ze niet zouden verdwalen... Oooh, als je het zo brengt.... Grrr. Na een tijdje kwamen de jongens terug, zonder een slang gezien te hebben...

Dag 2 begon met een heerlijk ontbijtje. De teen deed alleen maar meer zeer, en dus toen maar een keer naar de EHBO-man. Flink gekneusd, een of ander raar middeltje er op, verbonden en ga maar aan de wandel. Dat dus ook gedaan. De groep ging naar de top, waar je uit kan kijken over het hele gebied. De groep bestond uit 28 mensen en dat vonden wij toch echt een te grote groep. Wij wilden namelijk dieren zien. De eerste dag kregen we die al niet te zien, omdat ze mensen niet stil genoeg waren. We gingen er zelf wel op uit. Binnen no-time zagen we de eerste brulaapjes al, en een goudhaas. We liepen door, op zoek naar een slang voor Pim en Ronnie. Wel heel veel hagedissen, een aantal giftige kikkers, mooie vlinders, etc., maar geen slangen. Natuurlijk was Miep Evelyn erg moe van het lopen met een zere teen en wilde even ergens zitten. We vonden een aantal boomstammen en besloten daarop de zitten en wat water te drinken. Opeens horen we wat van boven: een slang!!! (Dank je wel Evelyn, dat je zo'n Miep bent.) Na een aantal foto's geschoten te hebben, wilde Pim meer van dit beest zien. Hij schudde aan de boom, zodat deze zich een beetje zou verplaatsen. Gelukt. Ronnie dacht in eens te zien dat het twee slangen waren. Pim dus meer schudden. Het was toen duidelijk te zien: het waren er twee, en ze waren nog aan het paren ook. De slangen daarna maar in hun waarde gelaten. We gingen weer verder, op weg naar de Mazaronivallen.

De weg was vrij makkelijk te lopen en dat beviel mij goed. Natuurlijk te vroeg gejuicht. Toen we eenmaal dichtbij waren, werd het natuurlijk nog slechter als naar de Irenevallen. Onderweg gaf ik het op (ik was zoooo dichtbij), maar als je moeilijk ter been bent, kon je erg gemakkelijk naar beneden vallen, en dat wil je niet anders, dan wanneer je echt levensmoe bent. Als je goed ter been was, was dit al erg lastig. Emmely, Ronnie en Pim wel de mogelijkheid geboden om er heen te gaan. Het schijnt er echt heel mooi te zijn. Emmely en Ronnie gingen eerst. Pim bleef bij mij, ze wilden niet dat ik alleen in de rimboe achter bleef (why not, ik vermoord die slang met mijn blote handen). Toen werd Pim afgelost door Emmely, en gingen Emmely en ik weer terug klauteren naar boven. Boven stond een pick-up truck. De eigenaren waren beneden bij de Mazaronivallen. Brutaal dat we zijn, heerlijk in de truck gezeten en genoten van een appeltje. Het was al twee uur en we moesten uiterlijk drie uur terug zijn. En dat terwijl het nog minimaal anderhalf uur stevig doorlopen was. De jongens waren slim genoeg, om beneden te regelen dat we mee mochten rijden, en gebruikten mij als excuus (en bedankt mannen, kom ik echt over als een Miep...(was er overigens wel echt blij mee dat het kon)). Drie in de bak en een comfortabel binnen. De ene was ik. Op zich jammer dacht ik, in de bak is wel zo stoer. Maar goed, ik kon goed voor me kijken en kon dus goed zien dat er een aantal kami-kami's (trompetvogels) overstaken. Hebben ze achterin niet gezien. Bovendien kon ik twee herten zien, die de anderen ook niet zagen...

Terug bij de huisjes kreeg Rehanna bijna een hartaanval. Ze vond onze wandeling wat lang duren, ze wist van mijn teen en zag ons aankomen in een pick-up truck. En dat terwijl er helemaal niets aan de hand was. Snel weer wat nasi in de maag en toen op de bus gestapt, om weer terug te keren naar Paramaribo. Ik zat nog niet in de bus, of ik sliep al, wat vrij onmogelijk lijkt, aangezien de weg erg hobbelig was.

Weer in Paramaribo aangekomen, hebben we heerlijk roti gegeten en daarna naar ons eigen huis: douchen en naar bed...

Tweede Kerstdag / Brazilian night - 27 december 2005

Tweede kerstdag 2005 zal ik zeker nooit vergeten. Zo ben ik overdag wezen zwemmen, omdat het zulk mooi weer was en het zwembad zo dicht bij was. Voor het eerst lekker zitten zonnen in Suriname (de ligbedden waren bezet). Na een lekker rustig dagje, heb ik mezelf opgefrist en gingen we met de taxi op zoek naar een leuk restaurantje, dat A) open was, en B) niet al vol was. Redelijk snel gevonden en het was nog erg lekker ook. Na het diner wilde we nog even wat drinken met z'n allen. Er klonk leuke Braziliaanse muziek in een bar/ restaurant, dus daar zijn we maar in gegaan. De sfeer was er meteen goed en er was ook nog een tafeltje vrij. Na eerst een rondje koffie/thee (we blijven Nederlanders) gingen we over op de Djogo's Parbo. Laat het toeval zijn, maar de muziek werd op dat moment ook meteen swingender. Een stel Braziliaanse mensen trokken ons letterlijk van onze stoelen en daar stonden wij, Hollandse harken, tussen die soepele latijns-amerikaanse heupen. Maar toch vonden ze ons geweldig, dus bleven we gewoon mee doen. Balen dat ik niet in het bezit ben van een videocamera, want wat zij allemaal deden is niet te beschrijven: je moet het zien. Echt geweldig.

Ik hoop dat jullie allemaal een fijne kerst hebben gehad. Ik in ieder geval zeer zeker.

Eerste Kerstdag in Suriname - 26 december 2005

Eerste Kerstdag is verstreken en het was echt een hele mooie dag. Om half acht ging de wekker en zo waar scheen de zon als nooit te voren. Pim wakker gemaakt en mezelf opgefrist, om een Surinaamse Kerstmis in de kerk mee te maken. Ronnie was om kwart over acht bij ons, aten snel wat samen en zijn toen lopend naar de Maarten Luther Kerk gegaan. Natuurlijk waren wij de enige bakra's in de kerk. De dienst was erg leuk om mee te maken: er was een vrededeling, drie dopingen en een huwelijksinzegening.

Om te beginnen bij het begin. Iedereen werd natuurlijk welkom geheten, er werd wat gezongen en toen kwam de vrededeling. Hier zingt men een lied en ondertussen wenst iedereen elkaar een gezegende kerst. Mensen staan dan op uit hun rijtje om zelfs de mensen achter in de kerk een hand te geven. En natuurlijk wilden veel mensen de nieuwelinge (de bakra's) ook een gezegende kerst wensen. Erg leuk natuurlijk, al die aandacht.

Vervolgens ging de dienst verder, op de manier dat we gewend zijn. In het boekje stond dat het tijd was voor het jongerkoor. Er werd verteld dat ze er nog niet zijn, maar dat ze gegarandeerd hebben te komen. Dus we gingen snel verder.

De preek was erg confronterend, niet zoals we gewend zijn. De predicator vertelde gewoon eerlijk en glashard waar het op stond. Geen vervelende dingen hoor, wel leuke, maar zo zou men het in Nederland al niet doen. Er leuk dus.

Vervolgens kwam het koor binnen druppelen. Ze zouden dan eindelijk zingen, maar wel alles direct achter elkaar, want ze hadden nog meer verplichtingen. Dit koor was erg leuk om te horen. Allemaal van die gouden keeltjes. Het was net geen gospelkoor, maar ze kunnen het zelfde geluid creëeren, zonder te klappen en te swingen dan.

Toen werd er een volwassen doop uitgevoerd. Weinig over te vertellen, was gewoon erg leuk om mee te maken. Er werden ook twee baby's gedoopt. Erg leuk om te zien, hoe dat water over hen heen wordt gedaan. In Nederland ligt de baby in de armen van een van de ouders en brengt de dominee het water naar het hoofdje van het kind. Hier hangen te gewoon het hoofdje boven het water, met het gezicht naar beneden.

Tijdens de dienst natuurlijk een blunder begaan: Er werd aangekondigd dat de huwelijksinzegening na de dienst zou worden uitgevoerd. Vervolgens werd er gevraagd om op te staan. Er stonden twee mensen heel snel op voor ons, dus Ronnie en ik deden dat ook... Bleek alleen het paar te moeten gaan staan, dat na de dienst ingezegend zou worden... Toen de predicator vervolgens ook nog riep: "Nee, jullie niet" en de hele zaal keek, lag de hele kerk in een deuk (wij inclusief). Toen de hele kerk nog geen minuut later op moest staan, stonden we toch maar niet zo snel meer op...

Na de dienst heerlijk van een kerstontbijt genoten. Daarna een tijdje niets gedaan en vervolgens zijn we met z'n drieën naar Bodine en Emmely gegaan. Daar hebben we een appeltaart gebakken en ons netjes gemaakt voor het kerstdiner. Dit hebben we met nog een aantal genuttigd. We hebben heerlijk uitgebreidt gegeten en het toetje was natuurlijk de taart. Heerlijk nagetafeld tot na tweeën. Vervolgens de taxi genomen naar huis...

Choas in Paramaribo - 21 december 2005

Het is momenteel echt een choas hier in Paramaribo. Zoals jullie allemaal wel weten is het hier nu kleine regentijd, en dat houdt in: regen. In Nederland, als het echt flink hoost, komen de straten een beetje blank te staan. Bedenk je die regen, dat de hele dag door, in een derde wereld land. Sommige straten staan hier totaal blank. Morgen is dat waarschijnlijk al wel weer weggetrokken. Niet overal ligt bestrating en trekt het rechtstreeks de grond in, verder is hier natuurlijk ook gewoon riolering en loopt het daar in. Maar dat gaat niet zo snel als het regent.

Voordeel is wel, als je geen auto hebt, hoef je dan niet naar je werk... Je gaat toch niet nat werken???? Nu heb ik een onwijs lelijke poncho (ik ben nog steeds Nederlander, dus ik werk), en fiets bikkelhard naar mijn werk...

Bakra Kerstparty met karaoke - 17 december 2006

Gisteren had ik mijn eerste kerstfeest al in Paramaribo. Een van mijn huisgenoten, Elize, liep stage bij het Golden Tulip Hotel (ze zitten ook overal) en daar organiseerde zij de Bakra Kerstparty met Karaoke. Bakra is Sranantongo voor blanke. De hele dag door worden wij Bakra genoemd, maar wij mogen geen neger zeggen... Maar goed, terugkomend op het feest: er waren dus heel veel Nederlandse stagiaires in een zaal. Samen gedineerd (nasi en tjauw min), erg lekker. En natuurlijk gingen de Djogo's er weer goed in. Een Djogo is een literfles Parbobier. Na het eten was het tijd voor karaoke. Je begrijpt wel: gratis Djogo's tussen acht en tien: er werd luidkeels gezongen!!! Om twee uur kwam het feest tot een einde en ging iedereen zijn eigen weg. De een ging naar huis, de ander (weer) eten, nu KFC... Wij gingen naar Starzz, dé discotheek hier in Parbo-city. Na een lange tijd in de rij te hebben gestaan, en slecht twee meter minder van de deur verwijderd te zijn, leek het ons een goed idee nieuwe plannen voor de avond te maken. Tegenover Starzz staat het meest luxe hotel van de stad, Torarica, daar waar onze eigen JeePee ook verbleef. In dat hotel zit een casino... Dus betraden wij dat casino, gekleed in spijkerbroek en simpel shirtje. Hier is het niet verplicht voor mannen, om een stropdas, ed te dragen... Maar goed, op naar de roulettetafel. Zodra je speelt, mag je gratis drinken. Dus, wij 20SRD (om en nabij 6 euro...) inzetten en maar drinken... De een aan de whisky, de ander aan de borgoe-cola (Borgoe is het Surinaams goud, rum). Rum-cola mag in dit land trouwens met recht rum-cola genoemd worden. Er zit meer rum in dan cola. In Nederland mag het cola-rum heten... Gevolg van zo'n goedkope avond: om half twee word je een keer wakker en je hele dag is niets waard... Maar...geen kater, niet beroerd, alleen maar lui. Nu was ik ook niet dronken (niemand eigenlijk), maar in dit land slaap je gewoon erg goed... (Volgens mij is er niemand die mij op dit moment geloofd...)

Boarding Now - 13 december 2005

Jaja, Suriname wordt al een hit onder de toeristen hier. En dat houdt in: veel publiciteit van de Nederlandse televisie. Yorin Travel heeft al meerdere keren de uitzending over Suriname herhaalt en nu is ook Boarding Now in Paramaribo aangekomen. Hier zijn twee vrouwen die de ploeg meenemen en het land laten zien. De presentator is niemand minder dan Tim Immers. Hij logeert bij mij om de hoek in het Krasnapolsky Hotel (erg duur, dus hij heeft het goed).

Natuurlijk kunnen zij het niet maken om niet bij de Latin Night te zijn, dus waren ze afgelopen zondag in Broki (uitgaansgelegenheid). En daar was ik ook! Natuurlijk ben ik net zo brutaal geweest als bij onze eigen Jeepee en ben ik op hem afgestapt voor een foto. Tja, had ie maar niet beroemd moeten worden...

De uitzending van Boarding Now is op 22 januari om 20.00uur (pap en mam, graag opnemen als dat mogelijk is...). Wie weet kom ik er nog gapend op. De camera was op dat moment vol op mij gericht. Typisch Evelyn...

Salsalessen - 12 december 2005

Evelyn heeft zich opgegeven voor salsales!!! De eerste twee lessen achter de rug en nu al complimenten. Vast beginnersgeluk, en dan valt het later heel erg tegen... Maar het schudden met de heupen begint hier al aardig te komen. Als ik terug ben in Nederland, hoop ik jullie allemaal versteld te laten staan (verwacht er niet te veel van...)

Eerste dagen stage - 8 december 2005

Mijn eerste stagedagen zitten er al weer op, en ik heb werkelijk nog helemaal niets gedaan. Overdag hoef ik zelfs niet eens aanwezig te zijn, mijn werk kan toch nog niet begonnen worden. 's Avonds ben ik dan wel aanwezig om te kijken naar alles wat daar speelt. Zo ben ik dinsdag wezen kijken naar beginners klassiek ballet (echt lachen om te zien), met aansluitend klassiek ballet voor gevorderden (echt mooi om te zien). In de Werkplaats (de plaats waar deze activiteiten gehouden worden) wordt ook Apinti lessen gegeven. Dat is een drum soort, waar ik de afkomst even niet meer van ' weet. Maar wat ik nog wel weet is dat deze plek de enige plaats is, waar officieel les gegeven wordt in deze muziekvorm. Dus nergens anders in de wereld. Op dinsdag is de groep voor beginners en dat klinkt al erg leuk. Ik ben dus al benieuwd naar de gevorderden!

Nu denken jullie misschien (of in ieder geval mijn leraren): "Verveelt Evelyn zich overdag niet dan?" Nou...nee, ik ben natuurlijk erg druk bezig met het schrijven van mijn scriptie... En ik kijk wat films, ik internet af en toe en spreek af met mensen die ik hier ontmoet heb... Ik ben wel in beweging. Maar dhr. C. de Wilt, ik ben natuurlijk meer bezig met mijn scriptie hoor....

Sinterklaasviering - 6 december 2005

Jaja, ook hier in Suriname wordt er Sinterklaas gevierd. Niet alleen door de Nederlandse studenten hier, maar ook de Surinamers vieren deze dag. Het gaat hier natuurlijk wel iets anders. Hier heet het ook Kinderdag, en het woord zegt het al: het is alleen bedoeld voor kinderen. Hier worden dus geen lootjes getrokken...

Natuurlijk wilden wij deze traditie wel in ere houden, dus hebben we met z'n vieren lootjes getrokken en er een gezellige avond van gemaakt...

Op naar Groningen, of Coronie? - 5 december 2005

Zaterdagochtend, half elf, met z'n vieren op twee scooters op weg naar Groningen. Dit plaatsje ligt ongeveer op een uur rijden afstand. Na toch al wel lang gereden te hebben, toch maar eens vragen of we wel goed gereden zijn. Nee dus. Pim en Emmely wilden eigenlijk niet dezelfde route terug nemen, die hadden we net gezien. Dus zij stelden voor door te rijden naar Nieuw-Nickerie. Daar zouden we dan de nacht verblijven en zondag zouden we dan weer terug rijden. Bodine en ik stemden toe. Na nog maar een paar kilometers gereden te hebben, werd en goed duidelijk gemaakt dat we in de kleine regentijd zitten. Totaal doorweekt waren we genoodzaakt door te rijden. Er waren geen schuilplaatsen en onder de bomen konden we ook niet staan. In dit gebied (Saramacca) komen namelijk slangen en vogelspinnen voor, die met regen op pad gaan. Dus maar niet in het gras gaan staan... We reden als maar verder en als maar verder tot we uiteindelijk bij het plaatsje Boskamp ] uitkwamen. Hier wilden we gaan tanken, zodat we door konden rijden. We waren toch al nat... Eenmaal bij een tankstation aangekomen te zijn, blijkt deze leeg te zijn. De eerstvolgende zou in het volgende district zijn: Coronie. Toch maar doorrijden, want de vorige service station was mijlen ver weg. Sommige delen waren nagenoeg onbegaanbaar, door de gaten in de weg...

Dus doorrijden, de brug over en toen waren we in Coronie. Hoewel het nog steeds regende zagen we de tour nog best rooskleurig in. We reden door, genoten van het uitzicht, wat helaas moeilijk te doen was '' ivm de hevige regen die viel. Hopelijk dat de volgende dag wel goed zou zijn voor deze kodak-momenten. Kijkend op de brandstofteller, zag ik dat deze in het rood liep. Wetende dat de scooter waar ik op reed, zuiniger was dan die van Pim (en zijn teller deed het niet) wist ik dat hij een dezer tijd stil zou komen te staan; in de middle of nowhere! Met die gedachten in mijn hoofd zag ik Pim dan ook steeds langzamer rijden... Hij had geen benzine meer. In de buddy hadden we uit voorzorg (ga nooit onvoorbereid weg) nog anderhalf liter benzine zitten. De helft er van goten we in zijn tank. De andere helft bewaarden we voor het geval ik stil kwam te staan... Fles weer dicht en starten die hap. Geen beweging in te krijgen. Toch de andere helft van de fles er bij in. Met anderhalf liter zou je toch denken dat we wel weer konden starten. De scooter gaf geen kick. Bodine en ik besloten verder te rijden en benzine op te halen. Het zou namelijk al donker worden. Met gemengde gevoelens lieten wij hen daar achter en scheurden naar het eerstvolgende dorpje, acht kilometer verderop. Hier was (hoe kan het ook anders) geen service station. De eerstvolgende service station zou 12 kilometer verder op zijn. Kijkend naar onze brandstof meter, die steeds meer in het rood kwam te staan, dachten we dit nooit te halen. Twaalf kilometer verder gereden vonden we inderdaad een SHELL, en onze tank deed het gelukkig nog. Maar... de wet van Murphy beschrijft het al wel. Deze zou het natuurlijk niet moeten doen. Bij pech is er altijd meer pech. Het geval was dat de stroom het niet deed. Drie kilometer verder was een Texaco, die zou het wel doen. Een van de Surinamers reed voor ons met de auto, voor het geval we het niet haalden met de tank. Bovendien had hij een jerrycan voor ons. Eenmaal in gesprek met hem, bleek dat zijn moeder een logeerhuis heeft. Dit is te vergelijken met een jeugdherberg. Gelijk maar vier bedden gereserveerd en toen gelijk tanken. Ondertussen telefonisch contact proberen te vinden met de andere twee. Geen gehoor. Bodine en ik vreesden natuurlijk het ergste, aangezien vele passeerde auto's ons seinden terug te rijden en er vervolgens ook nog eens een ambulance die kant op ging. Tijdens het tanken belden Pim en Emmely. Ze waren afgezet bij het logeeradres, ook in Totnes. Vol opluchting reden wij met de auto naar hen toe. Daar deden zij verhaal over hoe zij in Totnes aangekomen waren:

Pim en Emmely liepen langs de kant. Passerende automobielisten wilden te hulp schieten, maar konden helaas niets voor hen doen. Tot op een moment een pick-up truck kwam langsrijden. Dit was een afgedekte pick-up truck, dus de scooter paste er niet in. De man vertelde Pim en Emmely dat ze daar niet konden blijven. Om twee redenen: als het donker was zou je geen hand voor ogen zien, letterlijk. De tweede reden was dat in dat gebied Jaguars rondlopen. Aangezien het schemerig was, is dat het meest gevaarlijke moment: ze gaan dan jagen... De enige oplossing was slepen. Aan een twee meter lange touw, zo dik als een schoenveter zouden ze met een gang van 20 km/u naar Totnes rijden. Pim zag zijn teller lopen naar de 70! En dat met gaten als kraters in de weg. Gelukkig hebben we ze weer heel mogen ontmoeten.

Het logeerhuis was een ramp. Het viel bijna van armoede uit elkaar. Maar we waren blij een bed te hebben. Er was helaas geen eten meer. Dus eerst bij de supermarkt aan de overkant (gelukkig zijn de chineze supermarkten tot acht uur open) kleren gekocht en toen maar bij de chinees daarnaast bami gegeten. Voldaan van eten en kleren nog even wat drinken. Waarna we naar 'huis' gingen en daar nog even TV keken. Op naar bed!

In slaap komen was naar verwachting niet zo moeilijk. Niets was minder waar. De bedden stelden niets voor, en buiten was er veel lawaai. De muziek in een discotheek staat doorgaans nog zachter. De mensen die daar wonen leven meer 's nachts dan overdag. Wel leuk om te weten: muziek gaat daar nog met cassettebandjes!!! Uiteindelijk toch in slaap gevallen. Na een paar uurtjes toch wel lekker geslapen te hebben werd ik wakker. Om 3.15 uur hoosde het buiten weer. Maar niet alleen buiten, ook boven mijn hoofd. Naast mij stond nog een leeg bed, maar ook die werd nat. Ik besloot in mijn eigen bed te blijven liggen. Voordeel is dat ik niet zo groot ben en me daardoor perfect bij het voeteneinde op kon rollen. Hier lag ik droog. Toch lag ik niet prettig, niet om de houding, daar kon ik mee leven. Maar de geur van het matras was daar ondraaglijk: urine! Voorgangers van mij hadden kennelijk in dat bed geplast. Toch blijven liggen (was was immers droog die plaats) ben ik met Celine Dion rond een uur of half vijf eindelijk weer in slaap gevallen... Om zeven uur ging de wekker...

Vol goede moed direct die vieze lucht van me afgedouched. Daarna Bodine, Pim en Emmely wakker gemaakt. Samen met Bodine een ontbijt en survivalpakket gekocht en gemaakt. Hierna weer met volle moed op de scooter, op weg naar Paramaribo. Het was heel mooi weer, dus dat zat al mee. De tanken waren vol en de jerrycan mochten we houden, voor het geval dat. Dus ook met een gerust hard op weg. De kodak-momenten van de vorige dag zijn deze dag goed benut. Bovendien zijn we toch nog even naar het plaatsje Groningen geweest. Hier hebben we ook nog even lekker gezwommen in een zwembad. Daarna weer fris doorgereden naar HUIS. Eenmaal thuis een lekkere pizza besteld en geen verplichtingen meer gedaan. Lekker niets doen en vroeg naar bed...

Alsnog verhuisd - 1 december 2005

Gisteren ben ik verhuisd van de Archimedestraat naar de Steenbakkerijstraat. Op zich is het huis wel okay, maar het vorige huis van in vergelijking met dit huis een paradijs. Ik woon hier met nog 6 anderen, en die ken ik nog niet zo goed. Iedereen gaat hier natuurlijk ook z'n eigen weg, dus of ik ze nog echt zal leren kennen is nog maar de vraag. Gelukkig komt Pim hier ook wonen. Hij mag nog twee weken blijven in het paradijs, totdat een van de kamers in dit huis vrij is.

Mijn nieuwe adres is dus Steenbakkerijstaat 50. Noteer dit adres dus zorgvuldig. Als je me een kaartje wil sturen (omdat het bijvoorbeeld bijna Sinterklaas is, bijna kerst is, oud en nieuw er ook aan komt, in januari mijn ouders 28 jaar getrouwd zijn, februari 28 dagen heeft, maart het begin van de lente is, ik in april jarig ben, in mei de vogels eieren leggen, juni mijn laatste stage maand is en juli omdat ik dan terug kom), schrijf je het volgende op de envelop: Evelyn Noordzij, Steenbakkerijstraat 50, Paramaribo, Suriname.

Vandaag zou ik beginnen met mijn stage... Dit is uitgesteld naar maandag. Er zijn namelijk bestuursvergaderingen de komende twee dagen, dus dan zien ze geen tijd mij aan het werk te zetten (mede omdat er nog weinig werk is!).

Vanavond ga ik naar een benefietconcert. Deze wordt gehouden om het HIV-virus en AIDS tegen te gaan. Waar je ook maar kijkt, echt overal zie je campagnes en posters voor save sex, zodat het aantal besmettingen niet zal stijgen. Ze delen ook gratis condooms uit. Welke vervolgens op de straat gegooid worden na het opblazen, door de jeugd.